Ksiądz kardynał Stefan Wyszyński urodził się 3 sierpnia 1901 roku na pograniczu Podlasia i Mazowsza, w miejscowości Zuzela. W wieku 9 lat stracił matkę. Tęsknota za nią skierowała Jego serce ku Maryi. Do gimnazjum uczęszczał do Warszawy, a po wybuchu I wojny światowej do Łomży. Po skończeniu szkoły wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. 3 sierpnia 1924 r. przyjął święcenia kapłańskie (opóźnione z powodu pobytu w szpitalu). Swoją mszę prymicyjną odprawił na Jasnej Górze. Studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie uzyskał stopień doktora. Wykładał naukę społeczną w Wyższym Seminarium we Włocławku, był redaktorem miesięcznika „Ateneum Kapłańskie”, działał wśród robotników: wykładał na uniwersytecie Robotniczym, angażował się w pracę Chrześcijańskich Związków Zawodowych. Jako znany kapłan, społecznik był imiennie poszukiwany przez Niemców. Opuścił Włocławek na polecenie bł. Biskupa Michała Kozala i ukrywał się m.in. we Wrociszewie i w Laskach pod Warszawą. W czasie Powstania Warszawskiego był kapelanem grupy „Kampinos” AK oraz szpitala powstańczego w Laskach. Po wojnie, jako rektor, organizował Seminarium Duchowne we Włocławku. W 1946 roku został biskupem, ordynariuszem diecezji lubelskiej. Sakrę biskupią przyjął 12 maja na Jasnej Górze z rąk Prymasa Augusta Hlonda, po którym przejął dwa lata później obowiązki Prymasa Polski. 12 stycznia 1953 roku został kardynałem. Nie mógł jednak odebrać osobiście kapelusza kardynalskiego, gdyż władze odmówiły wydania paszportu. 25 września 1953 roku został aresztowany. Więziono Go w Rywałdzie Królewskim, Stoczku Warmińskim, Prudniku i Komańczy, gdzie powstał 16 maja 1956 roku tekst odnowionych ślubów Narodu. Złożono je na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 roku jako Jasnogórskie śluby Narodu w obecności milionowej rzeszy pielgrzymów. Na tronie przygotowanym dla uwięzionego Prymasa złożono biało czerwone róże. Dwa miesiące później kardynał Stefan Wyszyński został uwolniony. W latach 1957-1965 przeprowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski, zakończoną 3 maja 1966 roku uroczystym Aktem Oddania Narodu Matce Bożej za wolność Kościoła w Polsce i świecie. 26 sierpnia 1969 roku powołał do istnienia duszpasterski ruch Pomocników Matki Kościoła. W latach sześćdziesiątych czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II. Na ręce Pawła VI złożył memoriał Episkopatu Polski o ogłoszenie Maryi Matką Kościoła. Ojciec święty spełnił tę prośbę 21 listopada 1964 roku. Wielką radością Prymasa Tysiąclecia był wybór Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. W czerwcu 1979 roku przyjął po raz pierwszy w Polsce widzialną Głowę Kościoła. W okresie rodzącej się „Solidarności” wzywał do odpowiedzialności. Odszedł do Boga 28 maja 1981 roku, w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. W 1986 roku rozpoczął się Jego proces kanonizacyjny.